Blijven
Een wijze vrouw zei, de kern van alle beoefening is
“blijven”. Het is het meest eenvoudige, gewoon aanwezig zijn, hier zijn, in dit
moment, bij wat je opmerkt, bij wat er is, bij wat je schrijft. Tegelijk is het
misschien wel de lastigste oefening die bestaat. We zijn gedachtendwalers, we
zijn willers en moeters, veranderaars en vluchters en afleiding zoekers. We
laten ons meeslepen door van alles en nog wat. Hoe lang kunnen we blijven? Hoe
lang kunnen we werkelijk helemaal aanwezig blijven?
Misschien is dat wat we oefenen. Blijven bij de adem in dit
moment. Blijven bij de ervaring die zich ontvouwt. Blijven in het contact met
iemand anders. Blijven bij een beweging die we maken. Blijven bij het
gewaarzijn van onszelf. Blijven in het leven, seconde voor seconde.
Blijven vraagt een soort openheid, een bereidheid. Het
heeft iets te maken met geduld, met acceptatie, met niet hoeven weten, met
loslaten, met zonder oordeel zijn, met het stoppen met streven, met vertrouwen.
Het is eenvoudig en toch niet simpel. Maar we kunnen eindeloos opnieuw
beginnen. Ieder moment is perfect en een uitnodiging om te blijven. Niet
weggaan, niet willen, hopen, verlangen, niets afhouden, niets oproepen.
Blijven. Vertoeven, verwijlen, voortbestaan, in dit moment. Met wat er nu is.
De moed vatten, er gewoon helemaal te zijn.
Zet je pen op papier: blijf de hele tien minuten schrijven.
Als je niet meer weet wat je moet schrijven, schrijf je op dat je niet meer
weet wat je moet schrijven. Schrijf over
blijven. Waar blijf jij bij? Bij wie? Wordt je “blijven” wel eens op de proef
gesteld? Ben je goed in blijven, ben je meer een dwaler, keer je eindeloos
terug? Schrijf over blijven… of over verdwalen. Blijf schrijven. Tot het
einde. 10 minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten