Een anker
Een anker is een hulpmiddel om een boot vast te
leggen op één plek. Zodat het niet meedrijft met de stroom. Zodat het niet zomaar
ergens terecht komt, waar het niet wil komen. Zodat de bemanning kan rusten,
herstellen, laden en lossen. Een anker geeft houvast. Letterlijk houdt het
vast.
Onze geest is net als de boot. En het leven is
de zee. Het is soms rustig en stil, maar andere keren zijn er golven, is er
stroming of storm. Onze geest heeft ook houvast nodig om niet af te drijven en
te verdwalen op de zee van het leven. Ook onze geest heeft een anker nodig,
zodat het tot rust kan komen, kan herstellen, kan laden en lossen en slapen, op
één plaats kan zijn.
In elke meditatie kiezen we dus een anker. Een
anker kan zijn de adem. Dan anker je de geest aan de adem. Telkens als je
afdrijft in gedachten of afleiding, keer je terug naar je adem. Een anker kan
zijn de sensaties in je lichaam, of in een klein deel van je lichaam. We kiezen
een anker, en keren daar steeds naar terug. Dat doen we ook in het schrijven.
Dan is ons anker, onze pen en papier. Soms de openingsvraag. Onze geest
beweegt, we schrijven alle bewegingen op. Ons houvast is onze pen en het papier
en de openingsvraag. Als we verdwaald raken, keren we daarnaar terug. Dat is
ons hou vast.
Houvast helpt ons om te kunnen rusten, te
kalmeren en onszelf te leren kennen in de golven van het leven. We merken op
wat de golven zijn, keren terug naar ons anker, zo leren we onszelf en onze
geest kennen. Zittend en schrijvend.
Zet je pen op papier: Schrijf over golven. Alles wat je weet over golven. Lichamelijk,
emotioneel, geestelijk, seksueel, creatief. Schrijf alles wat je weet over
GOLVEN. Als je afdrijft, voel je je pen op je papier, schrijf je weer het woord
GOLVEN… 10 minuten.
Eerbied
Het klinkt misschien
een beetje deftig of statig, maar het is tegelijk een soort bewondering. We
zien het vaak als iets dat we tot anderen richten. En hoe zou het zijn als we
het naar onszelf kunnen voelen? Eerbied als aanvaarding, een besef dat je een
waardevol mens bent. Dat je jezelf hoog acht. En dat je jezelf bewondert om hoe
je je leven leeft. Respect hebben voor je eigen wensen en dromen en
levensbehoeften. Hoe zou dat zijn, jezelf met eerbied bezien? Of je het nu
gelooft of niet, je verdient het in ieder geval. Je bent een wonder. Je leeft
je leven op je heel eigen manier. Je bent gevallen en opgestaan. Het leven is
één grote improvisatie oefening en jij improviseert je er moedig doorheen. Dat
is zo. Hoe zou het zijn te leven met eerbied voor het wonder dat jij bent?
Zet je pen
op papier.
Schrijf een brief
aan jezelf waarin je eerbied, bewondering, respect en aanvaarding verwoord.
Begin gewoon zomaar ergens, en schrijf een lieve brief. Je kunt overwegen hem
echt aan jezelf te posten. 10 minuten.
Horen en oren
Zit een tijdje
met alle aandacht bij je oren en het horen. Een meditatie op geluid. Dan terwijl
je met al je aandacht bij je oren en het horen blijft, teken je het gewaarzijn
van je oren en het horen. Luister ook naar hoe je potlood over je papier
beweegt. Je tekening hoeft helemaal niet “te kloppen”. Dit tekenen is vanuit je
gewaarzijn. Hoe voelen je oren? Hoe voelt het horen? Na een tijdje tekenen, kun
je er wat woorden bij schrijven, of een titel.
Dan ga je op je
eigen tijd over tot schrijven. Wat heb je zo nodig om te horen? Of wat kún je
niet meer aanhoren? Schrijf maar alle kanten op, het hoeft geen logisch verhaal
te worden. Volg je invallen en schrijf over horen…..
Kind zijn
Clarissa Pinkola Estés, schrijfster van het
prachtige boek “de ontembare vrouw”, zei eens in een bedtime story:
Niemand gaat slapen als een volwassenen
Niemand wordt wakker als een volwassenen
Volwassenheid is een vermomming
We vallen in slaap als een kind
We worden wakker als een kind
In wezen zijn we kind
In veel religies in dat pure kind-zijn hetgeen
we terug willen vinden. Jezus zei: “ word
net als de kinderen, anders zul je nooit in het rijk der hemelen komen”. In
zen spreekt men van “beginners mind”. Een
beroemde zen leraar zei: in de geest van de beginner zijn er vele
mogelijkheden, in de geest van de expert zijn er maar enkele. Vaak zit dat
wat je weet het leren in de weg, het opmerken in de weg, het werkelijk gewaar
zijn in de weg.
Als je
geest leeg is, dan is het open en klaar voor alles dat zich kan ontvouwen. Dat
is dus wat we beoefenen. Kind zijn. Dat wat we ten diepste altijd zijn, en
bleven. Onder de lagen van “al het weten, de aangepastheid, het oordelen, onze
vooronderstellingen, de volwassenheid”. Elke keer dat we beoefenen keren we
terug, naar openheid, naar niet weten, al het voorgaande loslatend, naar weer
als een kind zijn, naar verwondering, waarnemen, opmerken, onderzoeken, openheid.
Hoe zit je als je niet weet? Wat merk je dan
op? Hoe schrijf je als je niet weet? Wat ontdek je dan?
Zet je pen op papier: Schrijf vijf minuten
vanuit deze open zin: wat ik weet...schrijf
dan 5 minuten vanuit deze open zin: wat
ik niet weet… samen tien minuten.
Blijven
De duur van dingen heeft invloed op onze
ervaring ervan. Ook dat is een uitdaging van beoefening. We nemen ons iets voor
en doen dat langere tijd. Misschien oncomfortabel lang. Weten dat iets lang
gaat duren, zoals bijvoorbeeld een weeklang durende stille retraite, of een
beoefening die heel lange tijd elke dag terugkomt, kan verzet in ons oproepen.
Soms ontdekken we in onze reactie een patroon
zoals we dat kunnen ervaren in het aangaan van een relatie. Eerst is er een
verlangen, dan zijn we verliefd en gaan we vol goede moed en zin beginnen. Het
windt ons op, we zijn gefascineerd, we voelen ons speciaal, het zit mee, alles
gaat heel gemakkelijk. Voor de wind.
Maar na een tijd, ontdekken we meer over
onszelf en de relatie. Soms hebben we geen zin, soms is er verzet, soms vinden
we het saai of is er iets dat in de weg lijkt te zitten. Dan kan onze weerstand
opkomen, ons ego begint er van alles van te vinden, en komt met allerlei
redenen om er mee te stoppen, de relatie te verbreken, er een punt achter te
zetten. Zo gaat het ook met beoefenen.
Het is de kunst dit hele “circus” op te merken.
Met interesse jezelf te zien in al deze bewegingen. En toch te blijven. Blijven
beoefenen, blijven schrijven, blijven liefhebben. Door dik en dun, “no matter
what”. Er zijn dingen die je enkel ontdekt als je blijft. En ik kan ze je niet
vertellen, want het zijn jouw ontdekkingen, die je doet als je lang blijft.
Beoefenen, schrijven, door alle ups and downs, met zin en fascinatie en
weerstand en verveling en afkeer. Liefhebben. Lang. Blijven. Trouwe volger zijn
van je eigen pad. Een discipel. Discipline. En jezelf daarin leren kennen.
Niemand anders kan het voor je doen. Maar jij wel. Jij wel.
Zet je pen op papier: Schrijf over blijven. Waar ben je gebleven? Wat hoort al heel lang bij
jou? Alles dat je weet over blijven. 10 minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten