De innerlijke getuige
Door dagelijks te beoefenen ontwikkel je de
aanwezigheid van je innerlijke getuige. Een bewustzijn van alles dat gaande is
en alles dat zich ontvouwt in ieder moment. Vaak in de loop van de dag, raken
we meegesleept in de maalstroom van het leven. Of we leven een beetje op de
automatische piloot. We zijn er niet helemaal bij. We laten ons meeslepen van
het ene in het andere, zonder dat we opmerken dat we ons laten meeslepen.
Beoefenen helpt je weer steeds terug te keren naar een staat van
opmerkzaamheid. Het helpt ons meer aanwezig te zijn in ieder moment en bij
alles wat we doen en ervaren.
Toen
iemand eens een zenleraar vroeg naar mindfulness en naar wat er zo bijzonder is
aan een beoefenaar van mindfulness. Antwoordde hij: “Er is niets bijzonders aan
ons, we zijn heel gewone mensen, precies als alle andere mensen. We lopen, we
ademen, we eten. Er is alleen dit verschil. Als ik loop, weet ik dat ik loop.
Als ik adem, weet ik dat ik adem. Als ik eet, weet ik dat ik eet”.
Beoefenen ontwikkelt een doorgaand wakker
opmerkzaam bewustzijn, een innerlijke getuige. Een aspect dat “erbij blijft”
met alle aandacht. Want wat je ook doet, wat je ook bedenkt, wat je ook in je
hoofd haalt, wie je ook denkt te zijn, wat je ook verbergt of juist probeert te
bereiken, er is een aspect van jou dat dit allemaal opmerkt. Dat aspect dat is
wie je werkelijk bent. Dat bewustzijn was er al toen je nog kind was, en dat
zal er nog zijn als je al heel oud bent. Dat gewaarzijn, blijft bestaan, dat blijft
hetzelfde bewustzijn, Of je nu fit of ziek, gelukkig of ongelukkig bent. Dat
opmerkzame bewustzijn, dat is je kern, je ware ik. De innerlijke getuige.
Steeds weer verliezen we het contact met dit aspect van onszelf. En door te
beoefenen vinden we het ook steeds weer terug. Hoe langer je beoefend, hoe
groter de kans dat de opmerkzame innerlijke getuige een stabiele factor wordt
in je leven. Je raakt dan minder vaak meegesleept, maar je blijft in contact
met je kern, je ware ik, de innerlijke getuige. Dat is het enige dat altijd
volkomen waar en echt is. Al het andere beweegt mee, met je gedachten, je ego,
de omstandigheden of zoals Jon Kabat Zinn zegt met “de hele catastrofe”. Maar
je opmerkzaamheid is je innerlijk houvast. Je waarheid, je zijn. Dat wat
volkomen waar is in dit moment. Het deelt niet in, het oordeelt niet, het
sorteert niet, het merkt alleen op. Het ervaart. Het is het leven dat weet dat
het leeft. Dat ben jij ten diepste.
Schrijf
nu tien minuten. Schrijf vanuit
je opmerkzaamheid. Zit en beschrijf alles dat je nu deze tien minuten opmerkt. Hoe
je hand je pen vasthoud, wat je hoort, wat je merkt in je lichaam, hoe je adem
is, welke gedachten er in je opkomen en wat de gedachten zijn over die
gedachten. Schrijf alles op dat je opmerkt. Het hoeft geen verhaal te worden.
Je zult merken dat je beweegt van afgeleid raken naar opmerkzaamheid en weer
terug. Misschien maak je af en toe contact met je innerlijke getuige. Blijf de
hele tien minuten opschrijven wat je opmerkt.
Begin
Elke dag begint het opnieuw. Je dag. De
beoefening. De stilte betreden. Elke dag maak je ruimte. Voor dat begin. Ruimte
voor je gewaarzijn. Ruimte voor je opmerkzaamheid. Je maakt tijd vrij om dat
begin op te merken, ruimte te geven. En je gunt jezelf een nieuw leeg blad.
Ruimte, stilte, aandacht. Alles mag woorden krijgen op je papier.
En dan begin je, je zit in aandacht. Je merkt
op. Je bent er met je aandacht bij. Je adem, je lichaam, je geest. Dit moment
is helemaal beschikbaar. Elk moment. Steeds weer een begin. Ruimte. En jij
schenkt er aandacht aan.
En schrijven. Je slaat je dagboek open. Een zee
van ruimte. Stilte. Een vraag als begin. En je pen baant zich een weg in die
ruimte, je merkt op wat je schrijft.
Dat doe je dus. Steeds weer. Beginnen. De
ruimte van ieder moment betreden. Opmerken wat zich ontvouwt. In de stilte van
het moment, in de leegte van je witte vel papier. En morgen weer…
Zet je pen op papier: Schrijf over beginnen. Alles
wat je weet over beginnen. Waar ben je aan begonnen? Waar wil je aan beginnen?
Wat is nooit begonnen? In je denken, je voelen, je leven, je relaties. Het mag
alle kanten op. BEGIN maar gewoon. 10 minuten.
Gevoelsexpressie
Delen / aspecten
van mijzelf
Neem een vel
papier, minimaal a4. Teken een lijn vlak langs de rand van het papier, helemaal
rondom. Zo teken je een veld. Dat ga je dan invullen met grafische vormen, die
delen van jezelf voorstellen. Je hoeft nog niet te weten welke vorm bij elk
deel of aspect van jou hoort. Eerst teken je al die vormen. Puzzelstukjes,
cirkels, rechthoeken, een soort cellen (of als amoebe ’s – zie afbeelding). Als
je veld vol is met grafische vormen, schrijf je er titels is van aspecten van
jezelf: vrouwelijkheid, mannelijkheid, seksualiteit, je vak, veel ervaren
emoties, gevoeligheid, stoerheid, de overlever, de angsthaas, de reiziger, de
piekeraar, familierollen, verlangens, bezeerd zijn, enzovoort. Op je eigen moment schrijf je over je reactie
op deze weergave van je delen. Of je kiest één aspect en schrijft daarover. Of misschien
vind je verbanden tussen aspecten van jezelf. Welke hebben meer of minder
aandacht nodig? Misschien komen er nog aspecten bij terwijl je schrijft.
Let op: dit is een moment opname. Het hoeft niet volledig te zijn. Elk moment zou je deze opdracht anders invullen.
Niets
Soms in het mediteren, het schrijven, weet je
helemaal niet waar je moet beginnen. Er is niets. Geen idee, geen plan, geen
doel. Alleen maar niets. Wat lege tijd. Een leeg vel papier.
Het niets, kan heel intimiderend zijn. Hoe moet
je beginnen? Je kunt van alles gaan bedenken, maar je kunt ook gewoon beginnen
bij niets. Geen vooropgezet plan. Geen schrijfopdracht. Geen controle.
Beoefenen is juist het oefenen om niets onder controle te brengen. Te vertrouwen
op het moment zoals het zich aandient. Aanwezig te zijn, in dit moment, in ons
oneindige universum. Maar te zien wat er komt. Maar te zien wat je voelt. Maar
te zien wat je gewaar wordt. Een bloem heeft ook geen plan. Ze is gewoon zichzelf
in dit moment. Een dier maakt geen plannen over wat hij straks gaat doen. In
het moment ontvouwt het leven zich…. vanzelf. Hoe zou het zijn te zitten, met
geen enkel plan? Te schrijven vanuit geen enkele vraag. Te starten met niets.
Dat ontdekken we als we het doen.
Er is een oud gedicht Van Guillaume Apollinaire
dat zegt:
Kom naar de rand.
Wij kunnen niet. We zijn bang.
Kom naar de rand.
Wij kunnen niet. We zullen vallen!
Kom naar de rand.
En ze kwamen.
En hij duwde ze.
En ze vlogen.
Als we het niets durven aangaan, zonder plan,
zonder controle, komen we naar de rand. Het zich ontvouwende moment, kan ons de
duw geven, zodat we ontdekken hoe vliegen voelt. Dus wees welkom in het niets.
Kom naar de rand. Breng niets onder controle. Dit is het. Dit is het.
Zet je
pen op papier: Start vanuit niets. Begin met niets. Ga
nergens heen. Vertrouw je pen. Volg gewoon wat zich ontvouwt.
Aanwezig zijn in dit
moment, hoe spannend dit moment ook is, heeft iets heel geruststellends. Het
lijkt soms, dat wanneer je ervaart wat er te ervaren is, je overweldigd kunt
raken. Misschien is er soms angst dat je het niet zou kunnen verdragen. Maar wanneer
je de stap zet. Wanneer je stil wordt en je opent voor dit moment, ontdek je
dat je het wel verdragen kunt. Dat het meevalt, dat er zich iets van
geruststelling laat voelen. Er gaat iets kalmerends uit van aanwezig zijn. Er
komt ruimte voor opluchting wanneer je jezelf toestaat, dit-hier-nu te omarmen
met alles dat het is. Het is juist het vermijden, het wegduwen, het omzeilen,
het wegkijken dat zo beangstigend is. Maar zodra je je omkeert, dit moment
tegemoet komt en het durft te ervaren, kun je ontdekken dat je het kunt
beleven. Dat je het kunt dragen. Dat je je weg kunt bewandelen. Vermijden is de
zwaarste taak die bestaat. Dus welkom in dit moment, zet je last maar neer. Je
bent er.
Zet je pen
op papier.
Vertel over een
moment waar je enorm tegenop zag. En hoe was het toen het eenmaal daar was? En
hoe is het nu, nu je terug schrijft en voelt hoe het was? Wat stelde je gerust?
10 minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten