Anker
Iemand schreef, mijn anker is van papier. En ik dacht ja…
de mijne ook. Mijn papier en mijn pen, het is mijn houvast. Mijn verbinding van
buiten naar binnen, van binnen naar buiten. Papier is stil, leeg, het biedt
ruimte voor alles. Zoals de stilte ruimte heeft voor alles dat bestaat. Zo
biedt papier ruimte aan alles dat ik wil uitdrukken. Mijn anker is ook van
papier. Zo mooi hoe de eenvoud zo veel voor je kan betekenen. Zitten in stilte.
Aanwezig zijn. Schrijven. Je kunt het overal doen. Het kost bijna niets. Het
kan alles voor je betekenen. Het kan je anker zijn. Beoefening is dat altijd.
Een anker. Het is ook een symbool van standvastigheid, van trouw. Trouw hoort
bij beoefening. Het is voor mij de kunst om, wat er ook gebeurt, te beoefenen.
Zonder wikken en wegen. Opstaan. Zitten. Schrijven. Elke dag mijn boot van
beleving en gewaarwording weer stevig te verbinden in aanwezig zijn. Mijn anker
is van papier. Het zal nooit meer niet bij me horen.
Zet je pen op papier: schrijf
over houvast, over standvastigheid, over trouw. Wat is jou anker? Misschien heb
je meerdere ankers? Of schrijf over wat papier voor je betekent, hoe het
zwijgend luistert naar al je woorden. Je pen als houvast, schrijf. 10
minuten.
Beweging
Ik schreef het woord “bewegen” mindful op. Ineens
realiseerde ik me dat in het woord bewegen, ook wegen zit. Daar komt het woord
ook oorspronkelijk vandaan. Wegen. Het gewicht waarnemen. Maar zo bewegen wij
niet vaak. In alle aandacht, voelend hoeveel elke beweging weegt. We kunnen
weer terugkeren naar dat aandachtige bewegen. Een langzame beweging helemaal
voelen, wegen. Waar is mijn gewicht, wat til ik op, wat laat ik zakken. Wat kan
ik neerleggen, wat houd ik vast. Zo aandachtig bewegen kan ook een beoefening
zijn. Het brengt je bij een oorspronkelijk vermogen in volle aandacht te
bewegen en aanwezig te zijn. En zo kun je ook schrijven. Woorden proeven,
wegen, op papier leggen, optillen, de onderkant ervan bekijken. Mindful
schrijven. Alles dat leeft beweegt. Het leven is een dans van gewicht.
Optillen, neerleggen, verplaatsen. Gevoelens, woorden, gedachten, sensaties.
Water stroomt, bladeren dwarrelen, wolken drijven, regel valt, bloemen krullen
open, vogels zweven, lucht stijgt op, lava borrelt op, spuit, stroomt. Alles
dat leeft beweegt. Een dans van gewicht. Dat waar te nemen is ook beoefening.
Niet alleen als je mediteert of schrijft, maar de hele dag kun je be-wegen.
Pak je pen op, voel het gewicht in je hand: Schrijf over bewegen, be-wegen. Schrijf
over dingen die je afweegt. Schrijf over beweging waar je van houdt. Schrijf
over de bewegingen van deze tijd. Schrijf over een beweging die pijn doet of
deed. Of vind een woord en weeg het, bekijk de onderkant ervan. Voel maar
hoe je pen in je hand beweegt over je papier terwijl je de inkt laat stromen.
Beweeg 10 minuten.
Waar ben je nu in je leven
Zet je potlood, krijtje, stift of pen
op papier. Je hoeft nog niets te weten als je begint te bewegen. Bij dit
tekenen ontstaat de “tekening” pas wanneer je al tekent. Vraag je af: waar ben
ik nu in mijn leven? En kijk maar hoe je potlood beweegt, je mijmert op papier
met deze vraag in gedachten. Al bewegend komt er wel iets tevoorschijn. Lijnen,
een doolhof, op en neer gaande lijnen, kleuren, een symbool… Waar ben ik nu in
mijn leven? Beweeg maar met je potlood en ontdek wat zich laat zien op je
papier. Ga zo door, tot er woorden in je opkomen. Misschien een titel, of een
trefwoord. Dan zet je de woorden erbij en in je eigen tijd ga je verder met
schrijven over waar je nu bent in je leven.
Wat
Wat zouden mensen moeten weten over jou
En wat zouden mensen moeten weten over het leven
Wat is cruciaal in jouw beleven
Wat zouden mensen moeten weten over jou
Als je er ooit niet meer zou zijn, wat zou je dan verteld
moeten hebben
Wat heb jij gezien, gevoeld, ontdekt, dat je gedeeld wil
hebben
En wat zouden mensen moeten weten over het leven
Wat zouden mensen moeten weten over jou
Schrijf een brief een (denkbeeldige) goede vriend of
vriendin.
Schrijf over wat er echt toe doet in je leven. Wat moet die
ander weten? Het kunnen grote dingen zijn, maar ook details die je zag of
voelde. Alles dat jij beleeft is de moeite waard. Wat moet de ander van je
weten? 10 minuten.
Ruimte maken
Om te mediteren, om te schrijven is er ruimte nodig. Ruimte
in onze dag, in de tijd. We hebben ook wat ruimte nodig om te zitten en ruimte
op papier om te schrijven. En ruimte maken in onze aandacht. Misschien is
beoefenen in de kern wel dát. Ruimte maken. Ruimte maken voor onszelf, voor het
leven, voor alles dat we gewaar kunnen worden. Misschien is beoefening heel
eenvoudig het ruimte maken voor het leven, om leven te zijn. Zijn wij de
waarnemers, de kijkers, de voelers, de luisteraars, die het leven opmerken. En
misschien is dat wel het mooiste dat bestaat.
Zoals niets ons zo goed doet als gezien, gehoord en gevoeld
te worden. Zo is dat voor het leven niet anders. Niets doet het leven zo goed
als gezien, gehoord, gevoeld te worden. Opmerkzaamheid is misschien wel een
daad van liefde. We minnen het leven door het waar te nemen. En misschien is
die liefde wel volkomen wederzijds. Misschien is dat de kern van liefde. Niet
je best doen, je uitsloven, iets voorstellen, het de ander naar de zin maken of
betoveren. Misschien is het juist die opmerkzaamheid. Zien, horen, voelen,
gewaarzijn. Misschien is dat wel de grootste liefde. Liefde voor de ander, het leven, onszelf. En is dat de
beoefening, ruimte maken voor die opmerkzaamheid. En zo in liefde verblijven
met alles dat is.
Zet je pen op papier: schrijf
over ruimte maken, over zien, horen, voelen. Of schrijf over liefde. Heb je
ruimte voor de liefde? Of mis je het , dat gehoord, gezien en gevoeld worden?
Schrijf over wat leeft in je hart. Maak er gewoon maar wat ruimte voor. 10
minuten.
