We keken in een opleiding een prachtige documentaire "O Amor Natural" over de erotische gedichten van Braziliaanse schrijver, dichter Carlos Drummond de Andrade.

Ik zat te kijken met mijn schrijfblok voor me. Ik schreef mooie woorden en stukjes zinnen op. En daar maakte ik een gedicht van. Mijn gedicht, met geleende woorden. Een gedicht maken zoals je mozaïek kunst kan maken. Van de brokstukken van een ander kunstwerk, iets nieuws maken. Een mozaïek gedicht.

De liefde natuurlijk

Wiegen, strelen, liefde

Sterren, schittering

Een zacht beroeren

Een zoet geheim beminnen

Heimwee naar bloei

Zuchten

Een doorgloeid ballet

Beginnen & omgeven

Wonderbaarlijk dansen

Verlangens als bloembladen

Een morgen in mei

Een rustig moment

Dat soort dingen voelen

Stille golven, grote liefde

Glorie en onschuld

Opgelost

Oplaaiend mysterie

Je voelt de kunst

Liefje,

Wat wij elkaar niet durven vertellen

Is lekker "wild" leven

Met taal die kunst is

En een kusje

Zacht en zoet

Als geur

Als een roos

En vrede herstelt zich

In zijn boek staan vast nog veel meer mooie woorden en zinnen en kunstwerken....

"Poëzie bevrijd ons van de last dit zelf niet te kunnen zeggen", zei één van de geïnterviewden in de documentaire, en zo is het.

Sas