Daadkracht
Het is de kracht om in beweging te komen. Een
impuls, die je de ruimte geeft, die je volgt. Iets gaan doen. In actie komen.
Zomaar ergens beginnen. Een eerste stap zetten. Soms kan er van alles in de weg
zitten, soms kun je jezelf tegenwerken, soms lukt het maar niet om aan iets te
beginnen. Maar het leven wil stromen, het wil voortgaan, als een rivier. Is er
een dam in de rivier, een blokkade, dan zoekt de stroom een weg er omheen. Het
leven wil stromen, het wil vooruit, door de tijd stromen. Soms helpt het de
beweging heel klein te maken, hoe kleiner de beweging, hoe minder de weerstand.
En…. Als je die eerste millimeter beweging creëert gaat de rest vanzelf. Jij
doet de daad, de kracht volgt dan. Andersom kan het niet. Wachten heeft dus
geen zin.
Begin nu. Zet je pen op papier.
Schrijf op: ik zit hier met mijn pen op mijn
papier en het gaat over daadkracht……. Hoe kom ik in beweging…. Ik beweeg mijn
pen al. Schrijf tien minuten aan een stuk door. Is er weerstand of een niet
weten hoe verder… schrijf je laatste zin dan een paar keer over, dat is als het
stromen rond een obstakel, je schrijfrivier vindt haar bedding wel….
Dankbaarheid
Het vraagt een soort beschikbaarheid. Om
dankbaar te zijn is het nodig naar binnen in je en naar buiten gevoelig te
zijn. Misschien is het daarom zo’n bijzondere hoedanigheid. Je beweegt met je
aandacht steeds naar buiten en naar binnen. Het is een soort resoneren met het
leven. Het vraagt om wakker en aandachtig te zijn, om openstaan en letten op
wat het leven je biedt. De wonderen zijn overal om je heen. Altijd. Je hoeft ze
niet te zoeken, ze wachten met eindeloos geduld op jouw aandacht: de geur van een
bloem, het gezang van een vogel, de blik van die ene, de liefde die je zelf in
je hebt. Wanneer je aandacht beweeglijk is en zowel naar binnen en naar als
buiten gericht is, kan er ineens een golf van dankbaarheid je doorgloeien. En
het is helend, levend makend, verzachtend en verrijkend. Het ontstaat alleen
als je opmerkt, en toelaat en viert wat je waarneemt.
Zet je pen op papier.
Begin maar met een lijst van alles waarvoor je
dankbaar bent. Misschien is er één ding dat je vraagt om er langer bij stil te
staan. Schrijf over dankbaarheid. 10 minuten.
Ongemak dat je vaak
ervaart
Kies een ongemak
dat je vaak ervaart. Lichamelijk? Je adem? Emotioneel? Op een ander vlak? Maak
even contact met dat ongemak, dat je vaak of zelfs nu ervaart. Dan neem je je
pen of een krijtje in je hand. Je kunt het beste tekenen met je niet-dominante
hand. Misschien doe je je ogen dicht. Dit helpt je om niet te proberen iets
moois te maken. Zet je pen of krijtje op papier en begin te bewegen. Geef met
je bewegingen het gevoel van het ongemak weer. Druk je hard, fladder je snel
heen en weer, gaat het snel of langzaam? Hoe voelt dit ongemak? Teken dat
gevoel in bewegingen op je papier. Ga daar een tijdje mee door.
Dan op je eigen
tijd, begin je te schrijven. Schrijf het verhaal van dit ongemak. Vertel er
alles over dat je nu te binnen schiet.
Echtheid
Het is geen kwestie van je hersens gebruiken,
meer van het voelen van wat er gebeurt met je hart. Als je iets ziet, of doet
of zegt of kiest. Bij iedere keuze die
je maakt weet je hart wat echt is en wat niet. Is het echt en waar voor jou,
dan wordt je hart warm, bloeit het open als een bloem, dan ga je stralen, voel
je je levend en vol tinteling. Je hart is een kompas, dat altijd opbloeit in
aanwezigheid van iets dat waarachtig is. Binnen in of buiten je. Het is zwaar
werk om dat allemaal te negeren en niet echt te zijn. Niet echt te kiezen. Niet
echt te spreken of te schrijven. Niet je echte weg te gaan. Dat is
hartverscheurend zelfs. Luister maar naar je hart. En behalve hartverscheurend
verdriet, dat het nodig heeft om gevoeld te worden en behuild te worden, kies
maar de weg die je hart doet bloeien. Het echte, dat wat er werkelijk toe doet
voor jou.
Zet je pen op papier.
Wat doet er werkelijk toe? Wie ben jij echt?
Begin bijvoorbeeld te schrijven vanuit: Als ik heel eerlijk ben, ben ik…… Een
wat er werkelijk voor mij toe doet is……Kijk maar waar je pen je brengt. En
mocht er verdriet komen om iets heel echts dat je verloor, maak daar dan alle
ruimte voor. Tien minuten.
Eenvoud
Het woord zegt het zelf al. Eén-voud. Geen
dubbelzinnigheden, geen onderliggende lagen, geen verborgen aspecten. Soms
denken we dat eenvoud simpel is. Maar voor wie het onderzoekt, ontdekt, dat
eenvoud niet gemakkelijk is. We zijn zo goed in de dingen complex te maken.
Soms is het ook beangstigend, de eenvoudige weg te gaan. Soms denken we dat
eenvoud niet voldoende is, dat het niet genoeg voorstelt. Maar het leven denkt
daar heel anders over. Het leven in al haar eenvoud laat juist haar grootste
wonderen zien. De zon, de maan, regendruppels, sneeuwkristallen, stroming, de
bewegingen van de wind, één enkele vogel die vliegt door een lege lucht.
Misschien is het zoals het teken van Yin en Yang laat zien. Zwart en wit. In
het wit zie je ook het zwart. In het zwart zie je ook het wit. Misschien is het
net zo met eenvoud en het wonder van het leven. In de eenvoud ervaar je het
wonder. In het wonder vind je de eenvoud. En wij maken de dingen in-gewikkeld.
En we zoeken het vaak in de complexiteit, maar daar vind je enkel verwarring.
Hoe zou het zijn te vertrouwen op eenvoud. Puurheid. Zoals je ochtend
beoefening. Zitten en stil worden, opmerken wat is. Zitten en schrijven,
luisteren naar je pen. Bestaan, met open armen en open ogen, zonder je best
doen iets anders voor te stellen dan precies dat wat je bent.
Begin te schrijven vanuit alle eenvoud. Begin
met: ik zit hier met mijn pen en papier… buiten is het weer…. Binnen is het….
Wat ik om me heen zie is…. Ik voel me…. Luister naar je pen. 10 minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten