donderdag 8 augustus 2013

Aangenaam... Mevrouw Spulletje


Misschien moet ik maar eens uit de kast komen. 

Niet wat betreft mijn seksuele voorkeur (dat is nogal voorspelbaar), maar wat betreft mijn materiële voorkeur. Ik ben namelijk heimelijk (nou ja, wat heet heimelijk, iedereen die mij kent heeft me door) Mevrouw Spulletje.


Ik ben dol op spulletjes. Altijd al geweest, zolang ik me kan herinneren. Als mini Sasje, scharrelde ik al rommelmarkten af, liep ik met tasjes en rangschikte ik alles op mijn kamertje. Als we vroeger op pad gingen, riep ik steevast: “O, mijn spudden, mijn spudden”. Dan zocht ik een tasje en gooide daar mijn lievelings spulletjes in, daarna konden we pas gaan.

En nu nog tiert mevrouw Spulletje welig in mij. Ik ben een reuze goede dingenzoeker. Ik scharrel graag in kringloop winkels, ik vind altijd de gekste dingen en ik koop veel te veel. Mijn huis is een soort curiosawinkeltje. Alle hoekjes en gaatjes zitten vol met allerlei gekke spulletjes. Een eekhoorn met schaarstevrees is er niets bij.

Waarom ik dat doe? 
Geen idee. Omdat ik vroeger vaak alleen was en mijn spulletjes dan mijn trouw gezelschap waren? Uit een soort gevoel van tekort? Aangeboren afwijking? Gewoon een uiting van mijn creativiteit? Materialisme? Verzamelwoede? Troost, afleiding, hebzucht? Ik weet het echt niet. 

Wat ik weet is dat ik er veel plezier in heb. Ik kom op allerlei ideeën, zoals dit schrijverijtje. Ik vond namelijk dit schilderijtje…


Dit (jaren 60) kitsch dametje kijkt zo zielig en zo voel ik me ook als ik niet kan scharrelen met spulletjes. En toen bedacht ik dat ik een Mevrouw Spulletje in mij heb.

Hoe ik ook ruim en orden, steeds weer maak ik van mijn huis een soort “malle pietje” winkeltje. Soms vind ik ook spullen voor anderen. Precies wat ze al heel lang zochten of verzamelden.

Ik ben dol op oud servies, tasjes, boeken, oude afbeeldingen en illustraties, blikjes en oude spullen die zo gekoesterd zijn, dat ze ervan versleten zijn. 

Soms ben ik mezelf ook zat, dan verlang ik naar een leeg en ruim huis. Niet strak en kaal, maar rustig, ruim en Wabi-Sabi.

Wabi-Sabi is een Japans begrip dat een heel ander soort schoonheid aanduidt, dan ons westerse ideaal. Rustiger, versleten door gebruik en liefde, natuurlijk, door de tand des tijds op een unieke manier bezield. 







Dat soort schoonheid geeft rust. Zo'n oude serre een beetje schoonmaken. Een mooie oude tafel erin, gedekt met mooi oud bloemetjes servies. En daar dan zitten met een goed boek en lekkere geurige thee....

Of door je dorp wandelen en daar op zoek gaan naar Wabi-Sabi schoonheid...





Of een popje in je eigen huis, vol met knuffel viezigheid van je eigen geweldige kind...


Mevrouw Wabi-Sabi is nog een beetje onderontwikkeld in mij. Misschien moet ik die ook een beetje meer uit de kast laten komen...

En wie leven er in jou?


Met een curieuze groet, 

Mevrouw Spulletje & Mevrouw Wabi-Sabi



Geen opmerkingen:

Een reactie posten