Angst doet pijn

Vroeger ben ik enorm gepest. De hele klas deed net of ik besmettelijk was. Niemand mocht dichtbij me komen, niemand mocht me aanraken, alles wat ik aangeraakt had, was besmettelijk. Dat was de pest afspraak in de klas. Ik was 10, 11, 12.

Mijn ouders waren gescheiden en we verhuisde vanuit Den Haag naar Wognum in Noord-Holland. De scheiding zette mijn leven op zijn kop. De ouders leiden het leven een andere richting in, de kinderen lijden daardoor. De wereld verandert buiten je wil om en je hebt je maar aan te passen. Jouw behoeften en angsten zijn even niet in beeld. Als je je braaf aanpast denkt iedereen dat het goed met je gaat.

Deze week kwam ik bij de apotheek om een medicijn op te halen. Ik moest me desinfecteren, mocht nog net naar binnen, anderhalve meter afstand terwijl er een plexiglas wand hangt. De assistente pakt mijn recept niet meer aan, ze deinst anderhalve meter naar achter als ik te dicht bij de perspex wand kom. Buiten staan bejaarden die slecht ter been zijn, zonder stoeltje te wachten tot ze aan de beurt zijn. Gaan we dat in de winter ook zo doen? En in de regen?

Ik voel me weer net als vroeger, overgeleverd aan ouders (de regering) die maar bepalen, zonder te beseffen dat nabijheid, gehoord en gezien worden van levensbelang zijn. De angst die dit teweeg brengt moet je maar in quarantaine uitzitten. Zelfs klinisch ethici snappen dit beleid niet meer.

Mijn oude wonden zijn weer rauw en beurs. Het virus lijkt de boosdoener. De wereld staat op zijn kop, naar “ons aller meningen en behoeften” wordt niet gevraagd. We leven in het “nieuwe abnormaal”. En een wet wil dat normaal gaan maken. De oude schrik slaat me weer om het hart.

Ik ben een wandelende besmettingsbron. Niemand mag me aanraken. Knuffelen is strafbaar. Nabijheid is gevaarlijk en verboden. Als ik niet meedoe ben ik onverantwoordelijk. De regering bepaalt en ik heb maar te volgen. Mijn bedrijf krimpt ineen, want mijn werk gaat over contact en nabijheid en dat mag pas weer als er een vaccin is. Een vaccin dat ik misschien helemaal niet wil.

Niet het virus is de boosdoener. Onze angst is de boosdoener. Angst verzwakt onze afweer misschien wel meer, dan de maatregelen ons helpen. Angst vernauwt onze visie. Angst beperkt ons inzicht en ons gezonde verstand. Angst maakt ons bang voor elkaar. Angst doet ons denken in complotten. Angst maakt dat we elkaar pijn doen en elkaar tekort doen. Angst rijt oude angst wonden open, bewust of onbewust.

Angst is de boosdoener. En we hebben een liefdes vaccin nodig dat ons helpt te genezen van deze angst.

People will do anything, no matter how absurd, to avoid facing their own souls.

Carl Jung