zaterdag 9 augustus 2014

Iedereen is een kreukel






We zijn allemaal op een bepaalde manier stuk, gewond, gebroken, beschadigd, bezeerd, geschokt, verlaten, verwaarloosd, vergeten, over het hoofd gezien, geraakt, in de war gebracht of mis(be)handeld.

Iedereen is op zijn eigen manier gekreukeld en gerafeld.
We lijden aan tekorten, hiaten, zwaktes en eigen aardigheden.

Zo is het leven. 
Niemand leeft ongeschonden.
Niemand is een onbeschreven blad.

Sommige kreukels zijn zichtbaar, anderen niet.
Sommige zijn bewust, anderen nog (diep) verborgen.

De uitdaging is om vanuit de heelheid diep in je ziel en je cellen, die altijd blijft bestaan, een kunstwerk van je leven te maken.
Kunst te maken van wat je hebt, van wat je kan, en van wie je bent. 

Hoe mooi dat kunstwerk wordt, hangt af van je moed, van je liefde, van je levenslust en je levenskunst.

Je hoeft je met niemand te vergelijken. 
Je hoeft nergens aan te voldoen.
Het hoeft nergens op te lijken.

Het mooist ben je onvergelijkbaar en onnavolgbaar jezelf.

Groots of eenvoudig.
Subtiel of complex.
Uitbundig of stilletjes.
Kleurrijk of heel zachtzinnig.

Maar JIJ.
Zo jij-achtig als je maar kunt zijn.

Omdat er niemand anders is die kan zijn wie jij bent.
Omdat je onmisbaar bent voor het leven en al wat leeft.

Het leven maakte jou geheel uit eigenbelang. 
En daarom ben je belangrijk. 
En niet te evenaren. 
In al je JIJ-heid. 
Essentieel. 



Ik was in Amsterdam. Drie dagen Amsterdammer zijn. Met mijn fiets, een goeie vriendin en mijn schrijfspullen. In een vintage winkel vroeg een jonge vrouw of we even op haar winkel wilde passen. Ze wilde even wat drinken kopen en was alleen. Ik zei dat we een GeluksOnderneming hadden. "Dat komt goed uit" zei ze, "want ik ben hartstikke ongelukkig". Ze kwam terug met een blikje bier. Broodmager, achter in de twintig, diploma scenarioschrijven op zak, een hippe vintagewinkel, een prachtstad.... en doodongelukkig. 

Ik schreef een paar lieve zinnen voor haar op, over liefde en levenskunst. Over troost en tijd. Maar ik zag dat het niet aankwam. Geen bodem, waar het kwartje heen kon vallen. Dat was haar kreukel. Ik heb de mijne. Jij hebt de jouwe. 


We zijn allemaal een kreukel. Op onze eigen manier.

Het beste is, elkaars kreukels te kussen.
In woord en daad.
Letterlijk en figuurlijk.
Eindeloos opnieuw.

Net zolang tot we de schoonheid opnieuw ontdekken.
Kreukels zijn mooi.

Zoals lach rimpels.
Zoals littekens.
Zoals vlekjes en sproeten en oneffenheden.
Zoals scheve tanden.
Zoals gebroken takken.
Vallende bloemblaadjes.
Zoals korstjes en blubberbuikjes en overwoekerde paden.

Je bent mooi.
Met kreukels en al. 
Geloof me maar. 

SAS

Sas en Irma als Amsterdammers....

2 opmerkingen: