Hier word ik nou blij van....

Hier wordt ik nou blij van....

Je gaat koffie drinken met een collega. Je drinkt zoveel thee dat je wel moet..... en dan kom je in een wc met zo'n haakje aan de binnenkant. Zo lekker simpel. En bekend en gemakkelijk. Je kunt niet opgesloten raken en er schijnt nog wat licht door de opening. 

En dan plassen met het gevoel dat het fijn is dat sommige dingen niet veranderen, verbeteren, innoveren, verjongen, reorganiseren, fuseren, verdwijnen en herbronnen (wat is dat eigenlijk???).

Gewoon zo'n haakje. Pracht uitvinding. Werkte vroeger, werkt nu nog. Een lief klein kunstwerkje eigenlijk. 

Soms word ik zo moe van al het vernieuwen en verbeteren. We hebben veranderitis. Ik wil gewoon de shampoo in het flesje zoals mijn paps die altijd kocht.....

Nagellak met van die mooie lange dopjes, die zo fijn vast hield....

Eau de cologne die ik vroeger verkocht bij de HEMA....

Raak limonade met zo'n dikke plastic dop...

Gewone Pickwick thee als ik in een restaurantje zit en niet cactus, rooibos, groene, meloen, of andere ingenieuze nepsmaak thee...

Nou ja... Ik word echt gelukkig als sommige dingen gewoon hetzelfde blijven. En je de weg weet in je supermarktje en je HEMA, en de schilder uit je dorp in musical vereniging zingt, en slagroom bij de HEMA nog steeds hetzelfde smaakt, en logo's altijd zichzelf blijven. Zodat ik gewoon de weg weet in het leven.... en we samen gewoon koesteren wat goed is en wat niet verbeterd hoeft te worden. Dan kunnen wij ook stoppen met al die zelfhulp.... 

Kusje op je ouwe trouwe zelfje! Sas

Veertje

Schatje!

Ja jij daar!

Ik stuur je voor vandaag...

Een kleurig veertje

Een licht als een veertje

Een kriebelveertje

Een loslaat veertje

Een opwindveertje

Een verende tred

Een veerkrachtveertje

Een heel zacht geraakt zijn veertje

Een doe het maar op je eigen manier veertje

Een zachter dan het zachtste dat je kent veertje

Een veertje uit de vleugel van een glinster engel....

Sas

SchrijfSalon schrijverijtjes

Op één zondag had ik twee SchrijfSalons. Eén die ik gaf met mijn schrijf compagnon Karin (over mindful schrijven) en eentje aan een huiskamer tafel met tantes en nichtjes en dochters en zussen (over liefde, geborgenheid en herinneringen). Hier zijn wat schrijverijtjes.... 

Schrijven over een gedicht: zomernacht

Wees langzaam door vogels gezongen. Mmmm. Mooie zin. Kan ik… door vogels gezongen zijn? Dat vogels langzaam zingen tjiiiiiilp. En dat ik dan tevoorschijn gezongen word? Ergens is het vast waar. Is alles langzaam door vogels gezongen. De hele wereld, de ochtend, de liefde, de schemering, de lente die aan komt waaien. Misschien is alles gewoon door vogels gezongen. Is GOD geen oude strenge beoordelaar, maar zijn er enkel vreemde vogels, paradijsvogels. En zingen die alles tevoorschijn. Houden we daarom van zingen. Flierefluiten we graag. En dromen we van vliegen en vallen.  En liggen we graag in warme nestjes. Tortelen we als we verliefd zijn en broeden we creatieve plannen uit. Ik wel in elk geval. Eigenlijk weet ik dat best heel zeker, voor iemand die het pas nu ontdekt. Ik ben langzaam door vogels gezongen. En ook al denk ik dat ik weet hoe het allemaal verder zal gaan, waarschijnlijk hebben die vreemde vogels nog veel meer noten op hun zang dan ik me voor kan stellen. Alles zou best wel eens een wonderlijke of verrukkelijke wending kunnen nemen. Ik ben benieuwd hoe mijn vogeltjes gebekt zijn. Wat zal hun liefste liedje voor mij zijn of hun hoogste? Ik hoop dat ze gauw in zingen uitbarsten, ik snak naar een liefdeslied.

Schrijven met 5 willekeurige woorden

Doeltreffendheid, kracht, vriendschap, inspiratie, geloof

Jeetje wat een stom woord heb ik; doeltreffendheid. Iets dat zijn doel treft. Bij een kus kan ik er mee leven. Heel goed zelfs. En lekker. Maar verder. Ik hou van doelloosheid, onbedoeld, goede bedoelingen, doelen missen. Vooral in situaties van razernij. Geef mij maar de kracht van vriendschap die inspireert tot geloof in elkaar. Maar dan zonder doel. Gewoon als een opwelling van levendige liefde.

Schrijven over verlangzamen (schoenen uit)

Verlangzaam en laat. Laat, laat. Oh dat vind ik een fijn gevoel. Dingen laten, loslaten, vrijlaten, je inlaten, iemand uitlaten, met rust laten, iets nalaten. Laten, laten. Als ik dat toch veel meer kon. Laten, laten, laten rusten. Laten gaan, laten biggelen. Tranen die mij gevoel verlangzamen en het de ruimte laten. Om op te wellen, uit te barsten, weg te ebben en in de vergetelheid te raken. Zodat er ruimte komt voor gevoel dat daaronder lag. En zich nooit eerder liet zien en liet troosten. Zodat ik mijn troost heel langzaam eromheen kan laten liggen. Als een jong hondje. Warm, zacht, knuffelig en met een uiteinde dat kwispelt. Gerustheid die zachte blafjes laat horen. En dan zomaar om alles en om niets, is alles in slow motion tot gerustheid gebracht.

ps. op sokken schrijf je anders.

Schrijven over iemand waar je van houdt.

Ik hou van een hondje dat niet bestaat. Of misschien wel, maar dan ken ik hem nog niet. Misschien leeft hij ergens in een ander huisje, op een schoot of in een roedel. Ik hou van een hondje, maar ik heb er dus geen. Want mijn lief (van wie ik nog meer hou) krijgt het er Spaans benauwd van. Maar ik… fantaseer mijn eigen liefste hondje. Met een kwispelstaartje, gekke krullen, met zijden flapoortjes en een gezellig voorzichtig blafje. Zo´n dotje dat me achterna loopt en altijd blij is als hij me ziet. Maar ik heb hem dus niet. Misschien is hij daarom wel zo lief. Want omdat hij niet bestaat kan hij ook geen stoute dingen doen. Mijn lievelingsdiertje. Ik hou van een hondje dat niet bestaat.

Open hart