Alles kan, maar het hoeft niet (NU)

Gemiste Kans

Ik blader door kranten op zoek naar koppen, streamers en vlaggen (journalistieke schrijfvormen). Zinnen die zinnig zijn, iets dat inspireert tot schrijven. Wegwijzers, appetizers smaakmakers. Eentje staat er in grote rode letters. Die valt extra op. GEMISTE KANSEN. Kansen missen, in rode inkt. Alsof het een doodzonde is. 

Omdat ik geen kans wil missen, wring ik me in bochten, sloof ik me uit, ga ik veel te lang door. Doe ik dingen waar ik helemaal niet blij van word. Reclames, advertenties, ook die staan vol met waarschuwingen:

Laat dit aanbod niet voorbij gaan!

Grijp je kans!

Mis dit niet!

Stap nu in! 

Nu of nooit!

Maar misschien wil ik wel kansen missen. Het leven zit vol met kansen. Ieder moment is een kans. Ieder gesprek, iedere actie, ieder contact. Het wemelt, het krioelt, het woekert kansen. Ik kan ze niet allemaal pakken. 

Ik wil kansen missen zonder zorgen. Zomaar ergens midden in beginnen en me geen zorgen maken over wat ik mis. Als ik slaap kan ik niet zoenen. Als ik rechts ga, zie ik de vogels in de vijver niet. Als ik schrijf mis ik het dansen. Ik wil kansen missen. Anders stik ik in het moeten.

Er is een kans

Dat ik je mis

En dat geeft niet

Er is een kans

Dat ik dans

Met een andere kans

Dat ik je mis

Er is een kans

Hulplijntjes

Waaruit bestaan jouw hulplijntjes? 
Wie zijn je hulplijntjes? 
Welke bezigheden zijn je hulplijntjes?

Of heb je teveel lijntjes en snak je naar een ontsnapping? 

sas

Iedereen is een kreukel

We zijn allemaal op een bepaalde manier stuk, gewond, gebroken, beschadigd, bezeerd, geschokt, verlaten, verwaarloosd, vergeten, over het hoofd gezien, geraakt, in de war gebracht of mis(be)handeld.

Iedereen is op zijn eigen manier gekreukeld en gerafeld.

We lijden aan tekorten, hiaten, zwaktes en eigen aardigheden.

Zo is het leven. 

Niemand leeft ongeschonden.

Niemand is een onbeschreven blad.

Sommige kreukels zijn zichtbaar, anderen niet.

Sommige zijn bewust, anderen nog (diep) verborgen.

De uitdaging is om vanuit de heelheid diep in je ziel en je cellen, die altijd blijft bestaan, een kunstwerk van je leven te maken.

Kunst te maken van wat je hebt, van wat je kan, en van wie je bent. 

Hoe mooi dat kunstwerk wordt, hangt af van je moed, van je liefde, van je levenslust en je levenskunst.

Je hoeft je met niemand te vergelijken. 

Je hoeft nergens aan te voldoen.
Het hoeft nergens op te lijken.

Het mooist ben je onvergelijkbaar en onnavolgbaar jezelf.

Groots of eenvoudig.

Subtiel of complex.

Uitbundig of stilletjes.

Kleurrijk of heel zachtzinnig.

Maar JIJ.

Zo jij-achtig als je maar kunt zijn.

Omdat er niemand anders is die kan zijn wie jij bent.

Omdat je onmisbaar bent voor het leven en al wat leeft.

Het leven maakte jou geheel uit eigenbelang. 

En daarom ben je belangrijk. 

En niet te evenaren. 

In al je JIJ-heid. 

Essentieel. 

Ik was in Amsterdam. Drie dagen Amsterdammer zijn. Met mijn fiets, een goeie vriendin en mijn schrijfspullen. In een vintage winkel vroeg een jonge vrouw of we even op haar winkel wilde passen. Ze wilde even wat drinken kopen en was alleen. Ik zei dat we een GeluksOnderneming hadden. "Dat komt goed uit" zei ze, "want ik ben hartstikke ongelukkig". Ze kwam terug met een blikje bier. Broodmager, achter in de twintig, diploma scenarioschrijven op zak, een hippe vintagewinkel, een prachtstad.... en doodongelukkig. 

Ik schreef een paar lieve zinnen voor haar op, over liefde en levenskunst. Over troost en tijd. Maar ik zag dat het niet aankwam. Geen bodem, waar het kwartje heen kon vallen. Dat was haar kreukel. Ik heb de mijne. Jij hebt de jouwe. 

We zijn allemaal een kreukel. Op onze eigen manier.

Het beste is, elkaars kreukels te kussen.

In woord en daad.

Letterlijk en figuurlijk.

Eindeloos opnieuw.

Net zolang tot we de schoonheid opnieuw ontdekken.

Kreukels zijn mooi.

Zoals lach rimpels.

Zoals littekens.

Zoals vlekjes en sproeten en oneffenheden.

Zoals scheve tanden.

Zoals gebroken takken.

Vallende bloemblaadjes.

Zoals korstjes en blubberbuikjes en overwoekerde paden.

Je bent mooi.

Met kreukels en al. 

Geloof me maar. 

SAS

Sas en Irma als Amsterdammers....